Gisteren werden de meisjes C1 van Bloemendaal landskampioen. Ze wonnen de finale van Den Bosch na shoot outs. Het weekend daarvoor zag ik ze de laatste competitiewedstrijd winnen van Amsterdam. Het was een beslissende wedstrijd waarbij beide ploegen zich nog konden plaatsen voor de landelijke play-offs, die het afgelopen weekend werden gespeeld.
Coach van de meisjes C1 was Teun de Nooijer. Vanaf de zijlijn gaf hij zijn speelsters voortdurend aanwijzingen. Hij riep dat ze dieper moesten spelen of meer naar binnen moesten staan. Ook gaf hij ze veel complimentjes. Positief coachen heet dat.
Een woord dat hij heel vaak riep was: simpel. Als hij dat woord riep, was het opvallend hoe makkelijk de meisjes de bal dan naar een medespeler overspeelden. Hoewel hij veel praatte, straalde Teun de Nooijer veel rust uit. Speelsters die gewisseld werden, gaf hij een aai over de bol en in de rust zag hij erop toe dat ze allemaal een stukje fruit aten. Hier stond een hockeyvader, die jarenlang toevallig ook de beste hockeyer van de wereld was geweest.

De kleinste speelster op het veld was zijn dochter Lilli. Net zoals haar vader droeg ze het rugnummer 14.