De wens is de vader van de gedachte. Gisterochtend dacht ik daarom nog dat Nederland wereldkampioen zou worden. Enkele uren later zag ik op een vol Haags Hockeyplein Nederland met 6-1 verliezen van Australië. De Nederlandse mannen deden niet wat de hockeywereld had gehoopt. Dat ze met zulke grote cijfers werden afgedroogd was pijnlijk. En dan nog wel in eigen huis. Op een prachtig georganiseerd WK dat tot gisteren perfect was verlopen.
Waar de vrouwen van Max Caldas in hun finale wel lieten blijken dat ze heel goed beseften wat er op het spel stond, werden de mannen compleet overklast. Alsof ze er zelf niet in geloofden dat ze deze wedstrijd konden winnen. Dat geloof in eigen kunnen leek er te zijn, nadat Nederland tijdens de World Hockey League begin dit jaar tweemaal van Australië had gewonnen.
Gisteren zei de Australische bondscoach Ric Charlesworth na afloop doodleuk dat zijn team toen met acht andere spelers speelde. Waarschijnlijk wisten de mannen van Van Ass dat ook, zo machteloos begaven ze zich over het veld.
Dat Nederland totaal door de Aussies werd weggespeeld, leek het hockeypubliek weinig te deren. Niemand had er de smoor in, laat staan dat er huilende supporters op het Plein te zien waren. Nadat de wedstrijd was afgelopen, begon gewoon de derde helft. Gezellig. Het is maar hockey. De beste had gewonnen, en dat was Australië. Applausje voor de tegenstander! Biertje!
